Estes días podemos observar pola cidade uns estraños espécimes que, coma os cogumelos, abrollan maioritariamente en outono. En calquera lugar e a calquera hora aparece de súpeto por entre os coches un corredor. Adoita ser maior de trinta e cinco anos e de sexo masculino, e poida que por iso leve unhas características cromáticas singulares que o diferencian do resto dos seus conxéneres, e que van dende o laranxa escintilante ata o amarelo limón, máis aló das mallas curtas e dunha faciana demacrada polo esforzo súbito.

Si, son eses que se están preparando para a carreira do San Martiño, que funciona para moitos como un rito iniciático de entrada na corentena ou, ás veces, como unha tarefa obrigatoria que debe cumprir ese amigo noso que acaba de divorciarse. As mulleres que a corren son máis racionais, e os seus criterios son outros. Pero todo isto, en si mesmo, é un drama.

E eses corredores vestidos como adolescentes e deportistas de elite, que deixan unhas semanas de fumar ou, o que é peor, apuran o cigarro antes e despois de cada entrenamento, sofren. Como Sísifo mentres empuxaba a pedra montaña arriba. Porque as carreiras son para os cidadáns como os PXOM para os políticos, unha proba de forza.

O día da carreira comprobas alarmado que tamén está ese veciño idiota que, inexplicablemente, parece que trota coma se lle levase a alma o demo; e aqueloutro compañeiro de traballo que non tragas e que parece que leva toda a vida entrenando. E é así!

E o peor aínda queda por chegar, tamén como cando un político aproba un PXOM. O día despois. Ese intre no que te decatas de que quedaches no posto 2258 e que por riba superáronte todos os teus coñecidos. Afortunadamente, como no PXOM, sempre hai alguén que o fai peor.

*Publicado en La Voz de Galicia o 9 de novembro de 2013