En escena, 27 personaxes. Once no lado esquerdo, repartidos en dous grupos que se odian. De cor vermello, pero pouco. Ao seu carón, algo afastados, outro tres, vestidos como a bandeira galega. Enfronte, nove homes e mulleres uniformados en cores azuis. Pegados, ou despegados, outros dous que van de verde.

Ao redor, como nunha corte, real, bufóns e demais animais escénicos, ou animaliños, como diría Bolaño. A disparidade de actuacións é diversa. Uns actúan como monos amaestrados, outros cínguense ao papel para o que foron contratados, ou polo que cobran…

Destacan algúns por imitar burdamente, e de xeito inconsciente, a personaxes clásicos do teatro universal. Merecen mención os que se parecen a Ricardo III, a don Tancredo e a don Juan. Comeza a falar, moi serio, un tipo alto.

-Queremos declarar solemnemente neste pleno que non vivimos do conto e non estamos aquí para lucrarnos (risas). Nin para enchufar á familia (máis risas).

-Pois eu quero dicir, fala outro personaxe, que son íntegro, e non gaño un duro aquí. As emisións que facemos na miña cadea teño que pagarmas. A min mesmo, claro (risas).

Érguese outro, un dos tres:

-Eu estou aqu por lealdade. Non porque así estea preto da miña casa, nin por egoísmo. E quero insistir, estamos en contra das touradas (risas).

Agora, un dos nove:

-Eu de estar aquí, tampouco saco nada. E iso de que hai dez anos que non traballo é mentira, e, que conste, que non son un tapado de ninguén. Como moito, son un personaxe absurdo, agardando por Godot ou polo Presidente.

Algúns, espectadores, avergoñados semellan perplexos polo espectáculo. Un, revirado, como aquel personaxe de Ibsen nun enimigo do pobo, érguese e fala:

-Pero non vos decatades que aquí non vides falar de vós, se non da cidade, e dos problemas da xente?

Faise un silencio de cemiterio, ata que son agora os 27 os que escachan a rir a gargalladas.

Fin?

(Publicado La Voz de Galicia – 1 de xuño de 2013)